Autorzy przedstawiają aktualny stan wiedzy na temat genetycznie uwarunkowanego metabolizmu leków psychotropowych oraz jego wpływu na skuteczność i bezpieczeństwo farmakoterapii.
Oznaczano aktywność enzymatyczną monofosfatazy inozytolu w erytrocytach w grupie 12 chorych na schizofrenię, 18 chorych na depresję w przebiegu choroby afektywnej i u 20 zdrowych osób kontrolnych. Aktywność monofosfatazy inozytolu u nieotrzymujących leków chorych na schizofrenię w okresie zaostrzenia choroby była istotnie wyższa niż u osób zdrowych. Uzyskane wyniki mogą wskazywać na znaczenie metabolizmu inozytolu, cyklu fosfatydyloinozytolu (PI) lub receptorów działających przez układ PI (np. 5HT2) w patogenezie schizofrenii.
Autor referuje koncepcję immunopatologiczną zaburzeń w chorobie Alzheimera i wynikające z niej zamierzenia oddziaływań terapeutycznych. (red.)
U 27 chorych z rozpoznaniem lęku uogólnionego z towarzyszącymi objawami depresyjnymi oceniano (stosując skale depresji HAMD i MADRES oraz lęku HARS) wyniki leczenia alprazolamem. Wyraźna redukcja objawów (w podobnym stopniu lęku, jak i objawów depresji) wystąpiła już w pierwszym tygodniu leczenia, przy stosowaniu niewielkich dawek leku, a stopień poprawy objawowej uzyskany w ciągu pierwszych 14 dni leczenia nie uległ zmianie w 4 tygodniach terapii.
Alprazolam, jako preparat benzodiazepinowy posiadający w swej strukturze chemicznej pierścień triazolowy obok typowego działania przeciwlękowego charakteryzuje się również działaniem przeciwdepresyjnym. Celem badania prowadzonego równolegle w kilku ośrodkach w Polsce była ocena skuteczności klinicznej oraz bezpieczeństwa kuracji. We Wrocławiu badania przeprowadzono u 25 pacjentów z rozpoznaniem: uogólnione zaburzenia lękowe (GAD) i ze współistniejącymi objawami depresyjnymi, podczas 6-tygodniowego leczenia o ściśle określonym zakresie dawkowania. Działanie przeciwlękowe Xanaxu Wyraźnie uwidoczniło się po l tygodniu leczenia przy dawce około 2 mg per die i było równoległe z efektem przeciwdepresyjnym. Efekt leczniczy utrzymywał się przez cały okres podawania leku i nie towarzyszyły mu poważniejsze objawy niepożądane.
Autorzy przebadali 30 agresywnych osób chorujących na schizofrenię, stosując do ich sedacji w l0-osobowych podgrupach iniekcje domięśniowe: octanu zuklopentiksolu, haloperidolu i chloropromazyny. Najlepsze wyniki uzyskano w podgrupie leczonej octanem zuklopentiksolu (clopixol acuphase – Lundbeck), stwierdzając w tej podgrupie: najmniejszą liczbę aktów agresji (wg SOAS), najmniejszą liczbę objawów neurodysletycznych (wg skali Simpsona Angusa) i największą poprawę stanu psychicznego (wg BPRS).
Oceniono wynik leczenia neuroleptykami stosowanymi w formie depot u 348 chorych, którzy z powodu schizofrenii byli hospitalizowani w klinikach Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie w latach 1981-1991. Oceniano stan psychiczny (za pomocą CGI, BPRS i AMDP), funkcjonowanie społeczne (SAI) oraz objawy uboczne (ARI, SOZP) po 3, 6 i 12 miesiącach leczenia. Leczenie przerwano przed upływem roku u 59 pacjentów (17%) z powodu pogorszenia stanu psychicznego i u 17 (7%) ze względu na wystąpienie nasilonych objawów niepożądanych. W grupie 209 chorych, którzy kontynuowali leczenie przez rok porównano efekt terapii poszczególnymi lekami (haloperydol, flupentyksol, flufenazyna, perfenazyna, pipotiazyna, zuklopentyksol) i dokonano oceny ich działania. Wyniki wskazują na to, że neuroleptyki wykazujące duże powinowactwo do receptorów serotoninergicznych (flufenazyna, flupentyksol) powodowały mniej nasilonych objawów pozapiramidowych. Znaczne działanie tłumiące wykazały leki o dużym powinowactwie do receptorów Dl, alfal i Hl (zuklopentyksol, flufenazyna).
Porównano wyniki leczenia postaciami o przedłużonym działaniu flufenazyny (F) i zuclopenthixolu (Z) w dwóch 20-osobowych grupach pacjentów cierpiących na rezydualną postać schizofrenii. Podczas 3-miesięcznego okresu leczenia stosowano oba neuroleptyki w iniekcjach, co 3-4 tygodnie. W trakcie terapii ujawniły się istotne różnice w zakresie tłumienia objawów pozytywnych (FZ), łagodzenia objawów negatywnych (FZ) i nasilenia objawów ubocznych (FZ).
U 46 pacjentów z chorobami afektywnymi leczonych długoterminowo węglanem litu: 21 – do 2 lat, 25 – ponad 10 lat, zbadano stężenia białka C-reaktywnego (CRP), alfa-1-kwaśnej glikoproteiny (AGP) oraz alfa-1-antychymotrypsyny (ACT) i ich mikroheterogenność (AGP-RC i ACT-RC). Zbadano także grupę 20 osób zdrowych odpowiadających wiekiem i płcią badanym pacjentom. Wartości CRP były w obu grupach zbliżone do wartości w grupie kontrolnej. W czasie profilaktyki litem stwierdzono utrzymujące się podwyższone stężenia AGP i ACT w obu grupach pacjentów oraz wartości AGP-RC i ACT -RC odpowiadające grupie kontrolnej u pacjentów leczonych ponad 10 lat. Otrzymane wyniki mogą świadczyć o inimunoregulacyjnym działaniu soli litu w trakcie długoterminowego leczenia profilaktycznego.
U 40 chorych leczonych litem oznaczono poziomy tyreotropiny (fSH), całkowitej trójjodotyroniny (T3) i wolnej tyroksyny (T4). Za wartość graniczną TSH, powyżej której rozpoznawano utajoną niedoczynność tarczycy przyjęto stężenie 5 mlU /L. U czterech pacjentów (10%) stwierdzono utajoną niedoczynność tarczycy. Ocena neuropsychologiczna po wprowadzeniu leczenia substytucyjnego L-tyroksyną wskazała na poprawę funkcji pamięciowych tych chorych.
Celem niniejszej pracy była ocena wpływu długotrwałego podawania soli litu na zapis elektrokardiograficzny (EKG) u 30 pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową. U każdego pacjenta analizowano zapisy EKG wykonane przed rozpoczęciem leczenia oraz po 4 miesiącach i po 10 latach kuracji litem. Uzyskane wyniki mogą sugerować zmniejszenie się niekorzystnego wpływu litu na zapis EKG w przebiegu jego długotrwałego stosowania. Jednym z czynników mogących wpływać na ustępowanie stwierdzanych poprzednio zmian EKG jest utrzymywanie niższego stężenia litu w surowicy.
U 32 osób z chorobą afektywną dwubiegunową (11 mężczyzn, 21 kobiet), u których przed rozpoczęciem stosowania litu w celach profilaktycznych występowała nawrotowa opryszczka wargowa, dokonano oceny wpływu litu na nawroty faz choroby afektywnej oraz na nawroty zmian opryszczkowych. Oceny wykonane dwukrotnie: w roku 1987 i po dalszych 7 latach obserwacji (w roku 1994) wykazały podobny efekt profilaktyczny litu na nawroty faz chorób afektywnych w obu okresach badawczych. Wpływ litu na nawroty opryszczki był istotnie lepszy po dłuższym okresie jego stosowania. U poszczególnych chorych stwierdzano równoległość między stopniem działania profilaktycznego litu na nawroty choroby afektywnej i na nawroty opryszczki wargowej.
Autorzy artykułu przedstawiają wstępne wyniki badań dotyczących efektu profilaktycznego skojarzonej kuracji litem i karbamazepiną w chorobie afektywnej dwubiegunowej z szybką zmianą faz. W badanej grupie 11 pacjentów dodanie karbamazepiny do nieskutecznej terapii litem spowodowało poprawę efektu profilaktycznego u 8 chorych (73%). Lepszy efekt terapeutyczny rejestrowano u pacjentów o krótszym okresie choroby i krótszym czasie kuracji litem. W trakcie terapii skojarzonej zmniejszyła się liczba objawów ubocznych w porównaniu z poprzednio rejestrowanymi podczas terapii węglanem litu.
Praca omawia porównanie mianseryny, moklobemidu, fluoksetyny, fluwoksaminy i amitryptyliny pod względem uzyskanego stopnia poprawy oraz wyniki leczenia mianseryną stanów przewlekłego bólu i migren. (red.)
Celem pracy była ocena skuteczności fluoksetyny w leczeniu zespołów depresyjnych. Materiał stanowi 20 chorych z rozpoznaniem wielkiej depresji według DSM III R. Stan psychiczny oceniano za pomocą Skali Depresji Hamiltona, przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia, po 3, 6 i 8 tygodniach. Lek podawano rano w dawce 20 mg. Poprawę stanu psychicznego obserwowano u 13 chorych. Pogorszenie depresji obserwowano w l przypadku, w l przypadku brak poprawy, a w 3 poprawę mierną. U dwóch chorych przerwano kurację po 3 tygodniach z powodu bezsenności trudnej do opanowania. Bezsenność stanowi główny objaw uboczny w badanym materiale. Fluoksetyna jest wskazana do leczenia zespołów depresyjnych o niezbyt dużym nasileniu objawów, z pierwszoplanowym w obrazie klinicznym obniżeniem napędu i nastroju.