Archiwum

2004, tom 20, zeszyt 2

Artykuł

Konsekwencje kliniczne wpływu częstszego używania substancji psychoaktywnych na występowanie zjawiska tzw. „podwójnych rozpoznań”

Helena Baran-Furga, Karina Steinbarth-Chmielewska
Farmakoterapia w Psychiatrii i Neurologii, 2004, 2, 249-255

Zainteresowanie pacjentami z „podwójną diagnozą” (DD) wynika z powodu zwiększenia się liczby omawianej grupy i trudności w jej leczeniu. Od kilkunastu lat postępuje proces „normalizacji” pozycji narkotyków w kulturze młodzieżowej. Psychoaktywne właściwości przyjmowanych substancji często „nakładają się” na objawy choroby psychicznej lub ją precypitują. Z uzależnieniem/szkodliwym używaniem narkotyków najczęściej współwystępują następujące choroby/zaburzenia psychiczne: epizody depresyjne, zaburzenia nerwicowe, osobowości i odżywiania się, psychozy schizotypowe, schizofrenia oraz zespoły organiczne. Wśród pacjentów z DD szczególną uwagę poświęca się chorym z objawami psychotycznymi. Nadal pozostaje bez odpowiedzi pytanie, czy halucynogeny mogą uwolnić endogenną chorobę psychiczną, np. schizofrenię. Obserwacje kliniczne potwierdzają, że pacjenci z DD krócej pozostają w leczeniu, są częściej hospitalizowani, mają więcej zachowań agresywnych i samobójczych oraz gorsze wyniki po leczeniu w porównaniu z chorymi na jedną chorobę. W wyniku doświadczeń przyjęto ogólne zasady leczenia i postępowania: farmakoterapia uzależnienia i choroby psychicznej, zapobieganie nawrotom uzależnienia, przewagę oddziaływań psychologicznych indywidualnych, powolne realizowanie etapów leczenia, ciągłość opieki.