Praca jest przeglądem piśmiennictwa dotyczącego uwarunkowań braku współpracy w terapii ze strony chorych na schizofrenię.
Praca jest przeglądem literatury dotyczącej metod służących do poprawy wglądu w chorobę oraz współpracy w leczeniu chorych na schizofrenię.
Na podstawie 7-letniej obserwacji (od chwili zachorowania) 185 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii badano zależność pomiędzy stosowaniem się chorych do zaleceń farmakoterapii a istotnymi prognostycznie cechami schizofrenii.
Porównywano grupę chorych współpracujących (57 osób) oraz chorych odmawiających leczenia (37 osób). Grupy te nie różniły się pod względem wieku zachorowania, płci, pochodzenia społecznego, wykształcenia, obecności czynników precypitujących chorobę. Chorzy współpracujący to pacjenci lepiej przystosowani zawodowo i rodzinnie, z mniej nasilonymi zaburzeniami zachowania przed chorobą, o krótszym okresie nieleczonej pierwszej psychozy, częściej mający chorego psychicznie wśród najbliższej rodziny. U chorych tych krótsze były okresy nieleczonych zaostrzeń i średnia długość hospitalizacji. Częściej byli krytyczni wobec choroby, wykazywali rzadziej nasilone objawy ubytkowe. Później u tych chorych pojawiły się zaburzenia świadomości własnej tożsamości, aktywności i witalności, wcześniej poczucie zaburzenia spójności i granic „ja". Wyniki pracy przemawiają za tym, że przyjmowanie leków przez chorych na schizofrenię nie wpływa na liczbę nawrotów choroby, ale wiąże się z mniejszym nasileniem objawów ubytkowych.
W pracy zestawiono narzędzia stosowane do oceny czynników wpływających na współpracę w leczeniu chorych na schizofrenię, do oceny wglądu w chorobę, do oceny współpracy w leczeniu.
Celem pracy było określenie wpływu leczenia olanzapiną chorych na schizofrenię na funkcje poznawcze mierzone testami neuropsychologicznymi. Badania eksperymentalne wykonywano przed rozpoczęciem leczenia, po 6 tygodniach i po 4-12 (średnio po 6) miesiącach leczenia olanzapiną. Stwierdzono poprawę w zakresie wszystkich grup objawów psychopatologicznych schizofrenii, przy czym wpływ na objawy ubytkowe był bardziej wyraźny przy dłuższym stosowaniu leku. Leczenie olanzapiną powodowało istotne polepszenie szybkości psychomotorycznej i uczenia słuchowego, natomiast w mniejszym stopniu wpływało na funkcje pamięci operacyjnej. Poprawa funkcji poznawczych – zwłaszcza pamięci i uczenia słuchowego była wyraźniejsza po dłuższym okresie stosowania olanzapiny.