Archiwum

Ocenę kliniczną preparatu Aurorix prowadzono w grupie pacjentów z rozpoznaniem dużej depresji wg DSM-III-R (31 osób otrzymywało lek w szpitalu, 35 w ambulatorium). Kuracja trwała 6 tygodni, stosowano dawki od 300 do 600 mg leku na dobę.
Aurorix wykazał wyraźny wpływ przeciwdepresyjny u 56% leczonych, przy czym u 27% uzyskano remisję lub bardzo dobrą poprawę. Działanie lecznicze preparatu nie zależało od obrazu i nasilenia depresji, długości nawrotu i dotychczasowego leczenia. Lepsze wyniki uzyskano u chorych, którzy przebyli więcej faz depresyjnych. U większości chorych tolerancja leku była dobra (u 61 osób nie odnotowano żadnych objawów ubocznych). Połowa objawów niepożądanych dotyczyła niekorzystnych zmian stanu psychicznego (bezsenność bądź nadmierna senność, uczucie napięcia, w pojedynczych przypadkach – pojawienie się urojeń i myśli samobójczych oraz zmiana fazy depresyjnej w maniakalną). Z innych objawów ubocznych najczęściej występowały nudności. Nasilenie objawów somatycznych było nieznaczne, nie wymagały przerwania kuracji ani na ogół dodatkowego leczenia.

W niniejszej pracy badano czynniki związane ze skutecznością 6-tygodniowego stosowania moklobemidu w dawce 300-600 mg/dobę u 75 chorych z zespołem depresyjnym w przebiegu choroby afektywnej jednobiegunowej. Nieco większy odsetek popraw obserwowano w grupie mężczyzn w porównaniu z kobietami, w grupie chorych o mniejszym nasileniu depresji i w grupie osób leczonych ambulatoryjnie w porównaniu z hospitalizowanymi; różnice te nie osiągnęły jednak poziomu istotności statystycznej. Moklobemid wykazywał podobną skuteczność u chorych, u których stanowił on pierwszy bądź kolejny lek w fazie depresyjnej, co może sugerować jego przydatność w depresjach lekoopornych. W grupie osób z dobrym wynikiem terapeutycznym moklobemidu stwierdzono tendencję do wyższych poziomów kortyzolu w trakcie testu deksametazonowego.